Wyżeł weimarski jest wszechstronnym psem myśliwskim. Historia rasy sięga XIX wieku gdzie w księstwie Weimaru – cesarz Wilhelm I używał weimarów do polowań na grubą zwierzynę oraz ptactwo. Co ciekawe wydany został edykt zgodnie z którym by posiadać wyżła weimarskiego należy wykazać się szlacheckim pochodzeniem od conajmniej 4 pokoleń. Hodowlę wyżłów na większą skalę rozpoczęto w 1890 roku w oparciu o czystość rasy. W Niemczech w 1897 roku zostało powołane Stowarzyszenie na rzecz hodowli srebrno-szarych wyżłów weimarskich, w roku 1925 opracowano szczegółowy wzorzec rasy, a dopiero w 1969 roku został przyjęty do FCI z nr 99. Wyżły Weimarskie zaliczane są do grupy VII FCI.
Wyżły Weimarskie doskonale odnajdują się w pracy nie tylko jako myśliwy. Ich rozmiar i tężyzna fizyczna pozwala bez przeszkód uprawiać bikejorring czy dogtrekking. Jest to rasa stworzona do życia z ludźmi, dlatego często można zaobserwować u nich lęk separacyjny, jednak wszystkie problemy są do wypracowania. Psy, które nie są w rękach myśliwych najczęściej doskonale polują na muchy oraz miejsce na kanapie. Należy pamiętać jednak że każdy osobnik posiada instynkt łowiecki, który należy okiełznać nim pies przestanie reagować na nasze komendy, prośby i wołania.
Rasa ta sprawdzi się u aktywnej rodziny, lubiącej spędzać czas na świeżym powietrzu. Codzienna dawka ruchu i zmęczenie umysłowe spowoduje że wyżeł jedyne o czym będzie marzył w domu to Twoja kanapa. Pomimo swojego rozmiaru doskonale dogadują się z dziećmi, są opiekuńcze oraz cierpliwe.
Wzorzec rasy wyżeł weimarski
Czaszka: Proporcjonalna do wielkości psa i trzewioczaszki; szersza u samców niż u suk, jednak u obu płci zachowane właściwe proporcje pomiędzy szerokością mózgoczaszki i długością całej głowy; występuje bruzda czołowa; guz potyliczny słabo lub umiarkowanie rozwinięty; za oczami kości jarzmowe dobrze rozwinięte. Stop: Wyjątkowo słabo zaznaczony.
Nos: Duży, wystający ponad żuchwę; koloru ciemnocielistego przechodzącego stopniowo w szary. Kufa: Długa i, szczególnie u samców, silna, z profilu sprawiająca wrażenie prawie kanciastej. Żuchwa i szczęka tak samo mocne. Grzbiet nosa prosty, często lekko wypukły, nigdy wklęsły.
Fafle: Umiarkowanie obfite, podobnie jak podniebienie koloru ciemnocielistego, nieznacznie zaznaczone kąciki warg. Szczęki / uzębienie: Szczęki mocne; uzębienie kompletne, regularne i mocne; siekacze stykające się (zgryz nożycowy). Policzki: Muskularne i wyraźnie zaznaczone.
Oczy: Koloru od jasno do ciemnobursztynowego, w wieku szczenięcym błękitne; o inteligentnym wyrazie; okrągłe, osadzone lekko skośnie; powieki dobrze przylegające.
Uszy: Szerokie i stosunkowo długie, sięgające mniej więcej kącika warg; wysoko i wąsko osadzone, zaokrąglone na końcach; gdy pies jest czujny i nasłuchuje zwrócone lekko do przodu; pofałdowane.
SZYJA: Dobrze noszona, górna linia widziana z profilu wygięta łukowato w górę; muskularna, prawie okrągła, sucha, nie za krótka; mocniejsza bliżej łopatek i harmonijnie przechodząca w linię grzbietu i klatkę piersiową.
TUŁÓW: Linia górna: Przechodząca harmonijnie od łukowato wygiętej linii szyi, poprzez dobrze zaznaczony kłąb w stosunkowo długi grzbiet.
Kłąb: Wyraźnie zaznaczony. Grzbiet: Muskularny, nie opadający; z tyłu nie przebudowany; nieco dłuższy grzbiet nie jest wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy.
Lędźwie: szerokie, muskularne, proste do lekko wysklepionych, przejście z grzbietu w lędźwie dobrze zamknięte.
Zad: Miednica długa i umiarkowanie skośnie ustawiona.
Klatka piersiowa: Silna, lecz nie nadmiernie szeroka; wystarczająco głęboka, sięgająca prawie łokci i dostatecznie długa; dobrze wysklepiona, nie beczkowata, o długich żebrach; przedpiersie dobrze rozwinięte. Linia dolna i brzuch: Lekko wznosząca się ku tyłowi, brzuch nie podkasany.
OGON: Osadzony nieco niżej pod linią grzbietu niż u innych porównywalnych ras; ogon mocny i dobrze owłosiony, opuszczony, gdy pies jest w stanie spoczynku, w czasie podniecenia i podczas pracy noszony poziomo lub wyżej. W krajach, w których ustawodawca na to zezwala, ogon u wyżła weimarskiego krótkowłosego używanego w celach łowieckich może być skopiowany.
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Wygląd ogólny: Kończyny «wysokie», suche, proste i równoległe, ale nie szeroko rozstawione.
Łopatki: Długie i ukośne, dobrze przylegające, mocno umięśnione; dobre kątowanie stawu barkowego.
Ramiona: Ukośnie ustawione, dostatecznie długie i mocne. Łokcie: Swobodnie i prosto położone; nie skręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz.
Przedramiona: Długie, prosto ustawione.
Staw nadgarstkowy: Mocny, sprężysty. Śródręcze: Suche, ustawione lekko ukośnie.
Łapy przednie: Mocne, ustawione prosto w stosunku do osi ciała; palce zwarte, wysklepione; dłuższe palce środkowe nie są wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy; pazury koloru od jasno do ciemnoszarego; poduszki dobrze pigmentowane, grube.
KOŃCZYNY TYLNE: Wygląd ogólny: kończyny «wysokie», suche i dobrze umięśnione. Ustawione równolegle, nie skręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz.
Uda: Dostatecznie długie, silne, muskularne. Staw kolanowy: Mocny i sprężysty.
Podudzia: Długie, z dobrze zaznaczonym ścięgnem.
Staw skokowy: Mocny i sprężysty.
Śródstopie: Suche, ustawione niemal pionowo do ziemi.
Łapy tylne: Silne, zwarte, bez wilczych pazurów; reszta jak w kończynach przednich.
RUCH: Ruch we wszystkich rodzajach wydajny i płynny; kończyny przednie i tylne stawiane równolegle; w galopie krok długi i płaski; w kłusie grzbiet pozostaje prosty; inochód niepożądany.
SKÓRA: Mocna; dobrze, lecz nie ściśle przylegająca.
OKRYWA WŁOSOWA: Sierść: U krótkowłosych: Krótka (ale dłuższa i bardziej gęsta niż u większości porównywalnych ras), mocna, bardzo gęsta, gładko pokrywająca ciało, bez lub z nieznaczną ilością podszerstka. U długowłosych: Miękka, długa, z podszerstkiem lub bez; gładka lub lekko falująca; u nasady uszu sierść długa falująca; na końcach uszu dopuszczalna sierść aksamitna; długość sierści po bokach 3 – 5 cm, natomiast pod szyją, na przedpiersiu i na brzuchu zwykle nieco dłuższa; dobre pióra i portki, skracające się ku dołowi; ogon z wyraźnym piórem; przestrzeń między palcami owłosiona; owłosienie na głowie nieco krótsze. Sierść typu Stockhaar ze średniej długości, gęstym i dobrze przylegającym podszerstkiem, z umiarkowanie wykształconymi piórami i portkami pojawia się czasami u osobników o mieszanym genotypie.
Umaszczenie: Srebrno-, sarnio- lub mysioszare jak i odcienie pośrednie; głowa i uszy zwykle nieco jaśniejsze; białe znaczenia niewielkich rozmiarów dopuszczalne jedynie na klatce piersiowej i palcach; czasami ciemniejsza, mniej lub bardziej wyraźna pręga wzdłuż grzbietu, ciągnąca się od kłębu do nasady ogona.
WZROST I WAGA: Wysokość w kłębie: Psy: 59 – 70 cm Suki: 57 – 65 cm Waga: Psy: około 30 – 40 kg